Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Αν…

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, 
όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουνε χαμένα
και σε σε της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο σου τον εαυτό 
Όταν ο κόσμος ΔΕΝ σε πιστεύει..  πια.
κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία
Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, εσύ να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα
Κι αν σε μισούν εσύ ποτέ σε  μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις
Μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς χωρίς να γίνεις σκλάβος των ονείρων
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου
Αν ν'  αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
Κι όμοια να φέρεσαι σ' αυτούς τους δύο τυραννικούς απατεώνες
Αν σου βαστά η ψυχή ν' ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη
παραλλαγμένη απ' τους κακούς για να' ναι για τους άμυαλους παγίδα
'Η συντριμμένα να θωρείς όσα σου έχουνε ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να κτίζεις μ' εργαλεία που 'ναι φθαρμένα...

Αν όσ' απόχτησες μπορείς σ' ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις και να τα χάσεις
Κι απ' αρχής ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ γι αυτό τον ξαφνικό χαμό σου
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να δουλέψουν ξαναρχής κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
Και να κρατιέσαι πάντα ορθός όταν δεν σου' χει τίποτα απομείνει, παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σε αυτά "Βαστάτε"...

Αν με αρχοντάδες να γυρνάς μπορείς, δίχως απ' τους μικρούς να ξεμακρύνεις
Κι αν μήτε φίλοι, μήτε εχθροί μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν
Όλο τον κόσμο να αγαπάς μα και ποτέ πάρα πολύ κανέναν
Κι αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς να αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη
δική σου θα' ναι η Γη, μ΄όλα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
Και κάτι ακόμα, πιο πολύ άνδρας αληθινός θα' σαι παιδί μου....