Σάντρο Μποτιτσέλλι, Η ΄Ανοιξη

Ρ. Μπούμη - Παπά, " Ο Μάρτης και η μάνα του"

Τον γνωρίζετε το Μάρτη,
τον τρελό και τον αντάρτη;
Ξημερώνει και βραδιάζει
κι εκατό γνώμες αλλάζει.

 

Βάζει η μάνα του μπουγάδα,

σχοινί δένει στη λιακάδα,
τα σεντόνια της ν’ απλώσει,
μια χαρά να τα στεγνώσει.

 

Νά που ο Μάρτης μετανιώνει
και τα σύννεφα μαζώνει
και να μάσει η μάνα τρέχει
τα σεντόνια, γιατί βρέχει!

Νά ο ήλιος σε λιγάκι,
φύσηξε το βοριαδάκι,
κι η φτωχή γυναίκα μόνη
τα σεντόνια ξαναπλώνει.

 

Μια βροντή κι ο ήλιος χάθη
μες στης συννεφιάς τα βάθη,
ρίχνει και χαλάζι τώρα,
ποποπό, τι άγρια μπόρα!

 

Ώς το βράδυ φορές δέκα
άπλωσε η φτωχή γυναίκα
την μπουγάδα, κι όρκο δίνει

Μάρτη να μην ξαναπλύνει.

Ο. Ελυτης, 

«Το Ερημονησι» (απο Τα Ρω του Έρωτα, 1972)

Γειά σου Απρίλη

γεια σου Μάρτη

και πικρή Σαρακοστή

 

βάζω πλώρη και κατάρτι

και γυρεύω ένα νησί

που δε βρίσκεται στο χάρτη.

 

Το κρατάνε στον αέρα

τέσσερα χρυσά πουλιά

δε γνωρίζω εκεί πέρα

ούτε κλέφτη ούτε φονιά

ούτε μάνα και πατέρα.

 

Τα λουλούδια μεγαλώνουν

κάθε νύχτα τρεις οργιές

τις ακρογιαλιές ισκιώνουν

και τα δέντρα στις πλαγιές

σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.

 

Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι

όλ’ αγιάζουνε μεμιάς

πιάνεις του Θεού το χέρι

και τα κύματα ακουμπάς

σαν αγριοπεριστέρι.

 

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση

και γινάτι καθενός

άμα βρεις το ερημονήσι

όλα τ’ άλλα είναι καπνός

μια φορά να το ‘χεις ζήσει»

Κωστής Παλαμάς, Μάρτιος

Το ποίημα είναι ο μονόλογος μιας μητέρας προς το παιδί της για τα καλά του μήνα: από το μάρτη που ετοίμασε για το παιδί της, ώστε να το φορέσει στο λαιμό για να μην το κάψει ο ήλιος, μέχρι τα λουλούδια που ανθίζουν, τον Ευαγγελισμό και την εθνική γιορτή.

Ροδίζ' η πρώτη του Μάρτη μέρα,

Και στο παιδάκι της η μητέρα

Γελώντας πάει:

"Με μάρτη έρχομαι το λαιμό σου

Να στεφανώσω. Σαν άγγελός σου

Θα σε φυλάει.

 Σάντρο Μποτιτσέλι,Η Άνοιξη

"Από χρυσάφι, προτού να φέξει,

Με τι φροντίδα τον έχω πλέξει

Για σε, χρυσό μου!

Με κάθε χρώμα τον έχω ντύσει,

Ουράνιο τόξο, που θα στολίσει

Τον ουρανό μου.

"Αρχίζει ο ήλιος σαν πρώτα πάλι

Να τρέχει ελεύθερος στην αγκάλη

Γαλάζιου αιθέρα.

Λιώνουν τα χιόνια, κι όσ' απομένουν

Άσχημα νέφη, κι αυτά μορφαίνουν

Μέρα τη μέρα.

"Αρχίζει ο ήλιο σαν πρώτα πάλι

Να ξετρυπώνει αγάλι αγάλι

Τα λουλουδάκια

Δειλά κρυμμένα μέσα στο χώμα.

Κι ύστερ' απ' τ' άνθη, φροντίζει ακόμα

Για τα παιδάκια.

"Κι όποιο παιδάκι με μάρτη βλέπει,

Χρυσή στα χρόνια τ' απλώνει σκέπη,

Το καμαρώνει.

Γιατί του Μάρτη η αλυσίδα

Μάνας χεράκι, μάνας φροντίδα

Του φανερώνει.

"Και όποιο πάλι το ιδεί να τρέχει

Δίχως στεφάνι Μαρτιού να έχει,

Δεν τ' αγαπάει.

Κακό παλιόπαιδο το νομίζει,

Ακούς, παιδί μου; και το μαυρίζει

Και τ' αρρωστάει.

"Μα το δικό σου σαν αντικρύσει

Λαμπρό στολίδι, θα σ' αγαπήσει

Όσο κανένα.

Κι η ίδια ακτίνα του θα σε φιλήσει

Το πιο ωραίο που θα γεννήσει

Άνθος, κι εσένα!

"Ο Μάρτης θεία είν' ευλογία!

Σα χελιδόνι ή ευτυχία

Στα σπίτια μπαίνει.

Και η υγεία σα μαϊστράλι

Στο γαλανόλευκο περιγιάλι

Μας ανασταίνει.

Αυτός, μ' αγγέλου φτερά κινάει

Και το Χριστό της πρωτομηνάει

Στην Παναγία.

Και στην πατρίδα επαναστάτης,

Ο Μάρτης έφερε τη γλυκιά της

Ελευθερία.

"Να του σπιτιού μας το χελιδόνι

Εις την παλιά του φωλιά σιμώνει,

Και σε ζητάει.

Πρόβαλε, δέξου το... Στο λαιμό σου

Πώς μοιάζει ο μάρτης! σαν άγγελος

θα σε φυλάει"