Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία

Θ΄αφήσω
τη λευκή χιονισμένη κορυφή
που ζέσταινε μ' ένα γυμνό χαμόγελο
την απέραντη μόνωσή μου.

Θα τινάξω απ' τους ώμους μου τη χρυσή τέφρα των αστέρων
καθώς τα σπουργίτια
τινάζουν το χιόνι απ' τα φτερά τους.

Έτσι σεμνός άνθρωπος ακέραιος
έτσι πασίχαρος και αθώος
θα περάσω κάτω απ' τις ανθισμένες ακακίες των χαδιών σου
και θα ραμφίσω το πάμφωτο τζάμι του έαρος

θα'μαι το γλυκό παιδί
που χαμογελάει
στα πράγματα και στον εαυτό του
χωρίς δισταγμό και προφύλαξη.

Σαν να μην γνώρισα τα χλωμά μέτωπα των χειμωνιάτικων δειλινών
τις λάμπες των άδειων σπιτιών
και τους μοναχικούς διαβάτες
κάτω απ' τη σελήνη του Αυγούστου
Ένα παιδί

...........................................................

"Δεν έχω τίποτα
δικά μου είναι τα πάντα"